De Spaanse taal en cultuur

Gistermiddag klokslag 1 uur, het heetste punt van de dag is zojuist gepasseerd, de thermometer tikt de 31 graden aan en een aangenaam zeebriesje nodigt mij uit om naar het strand te gaan. Ik loop over de playa, waar het zand bijna te heet is voor mijn blote voeten en op het moment dat ik mijn handoek wil neerleggen om te genieten van de zon komt er een bal mijn kant op. Ik kijk geschokt om me heen en zie een tiental Spaanse jongeren bij een geimproviseerd voetbalveldje staan. Ik aarzel geen moment en trap de bal met een boog over het groepje, tussen de twee hoopjes van shirts, goal! Namen van het elftal van oranje vliegen me direct om de oren, alsof er op mijn voorhoofd staat dat ik Nederlands ben. `Ban Persie´, `Ban de Vaart´, `Ban der Wiel´. De v wordt hier uitgesproken als een B. De jongens zijn enthousiast en ratelen wat in het Spaans, dit is mijn eerste week les in Málaga maar ik kan duidelijk opmaken dat ik wordt uitgenodigd een balletje mee te trappen. Ik aarzel geen moment, trek mijn shirt uit, gooi mijn slippers aan de kant en speel een actief potje voetbal waarbij ik om de haverklap de bal aan mij voorbij zie gaan omdat de spanjaarden alleen maar trucjes kunnen. Ergens voel ik een dejavu opkomen van de zomer van 2010, toen stonden 11 Spanjaarden ook tegenover 11 Nederlanders een potje voetbal te spelen. Dit liep slecht af voor Nederland, en ik troost mezelf met het idee dat ik hier de enige Nederlander ben tussen de Spanjaarden. Spelerderwijs de taal leren, een potje voetbal is geen beter voorbeeld. Ik hoor veel Spaanse woorden waar ik meteen de handeling aan kan verbinden. Met een voldaan gevoel, 2 telefoonummers rijker, een gezonde kleur en wat calorien lichter loop ik over de boulevard huiswaarts. De terrassen aan de boulevard stromen vol voor de lunch en de zeelucht maakt nu plaats voor de geur van grote houtvuren waarop de boquerones op autenthieke wijze gegrild worden. Malága staat bekend om zijn verse vis, en met name zijn boquerones, kleine visjes die op een houtvuur gegaard worden. Ik besluit het vis restaurant een andere keer te proberen, vanavond ga ik namelijk naar een intercambio.

Dit is een uitwisseling van Spanjaarden en studenten aan talenscholen, mensen worden aan elkaar gekoppeld en op deze manier leer je elkaar een taal. Via mijn talenschool, ¡Malaga Sí! heb ik me opgegeven, ik pak de bus richting het centrum en nog geen kwartier later sta ik voor een oud theehuis midden in de stad. Als ik de deur opendoe komt de wierook lucht me tegemoet, er staat een kleine rij met voornamelijk Spanjaarden en als ik aan de beurt ben wordt ik gewezen naar tafel 12. Daar zit een Spaanse jongen van ongeveer mijn leeftijd. Met een week Spaanse les achter de boeg ben ik bang na 3 zinnen al uitgesproken te zijn. Al snel blijkt het tegendeel waar te zijn als we al ruim een half uur in het Spaans elkaar beter leren kennen. De Spanjaard geeft te kennen dat hij graag zijn Engels wilt verbeteren, ik als Nederlander spreek prima engels en op deze manier leren we elkaar een vreemde taal. Natuurlijk is het moeilijk om ineens een gesprek te voeren in een vreemde taal maar al snel merk ik dat fouten maken geen probleem is!

De sfeer is ontspannen en het hele theehuis zit vol met mensen die Spaans willen leren en Spanjaarden die Engels, Frans, Duits of een andere taal willen leren. Tegen 10-en vraagt mijn gesprekspartner of ik mee de stad in ga om wat te eten. Eerlijk gezegd heb ik me na een week Spanje nog niet aangepast aan de Spaanse manier van leven waar alles tranquilo gaat en etenstijden niet aan tijden gebonden zijn. De sfeer is goed en al snel sluiten andere groepjes in het theehuis zich aan bij het plan om wat te gaan eten, honger heb ik niet maar het is te gezellig om nee te zeggen. Een groep van ruim 15 man, Spanjaarden en internationale studenten heeft zich al snel gevormd en we lopen door de smalle straatjes van het oude centrum waar terrasjes inmiddels volgestroomd zijn. Her en der word ik gewezen op de beste plekken om tapas te eten, wijn te proeven, een monument te bezoeken en ga zo maar door. Al snel kom ik terrecht op het terras van een typische Spaanse tapas bar, een dikke man die veel uiterlijke verschijnselen vertoont als die van de vader van Pipi Langkous komt aan met een dienblad vol vers getapte biertjes. De kaart komt op tafel en mijn nieuwe Spaanse vrienden weten over elk tapas gerecht iets te vertellen. Even later staat de tafel vol met tapas, ik dacht dat ik geen honger had maar ik heb gegeten als een Spanjaard! Dat Spaanse mensen echte nachtdieren zijn is mede te danken aan het lekkere weer, het is al rond 11en maar het is nog steeds aangenaam warm zo´n 25 graden. Op de achtergrond klinken de tonen van een Spaanse gitaar als ik ondertussen zowel de taal en de cultuur beter leer kennen. ¡Viva Epaña!