gezien als een sport, maar het heeft voor de spanjaaren het karakter van een artistieke
uitvoering waarbij menselijke superioriteit over het dier en de dood wordt vertoond.
Catalonië is per 28 juli 2010 de eerst Spaanse regio (op het vaste land) die het stierenvechten
heeft verboden. Het verbod ging in op 1 januari 2012, maar aangezien er in het winterseizoen
geen stierengevechten zijn, was het laatste gevecht in september 2011.
Ik als niet Spaanse was eens geweest naar een rondleiding bij de stierenvechtarena
in Madrid. Als leek wist ik eigenlijk niks van het gevecht af en na een Spaans gesproken
rondleiding was ik ook niet heel veel wijzer, maar ach, ik had de arena gezien en een foto met
de ´doeken´ (capote) die ze altijd vast hebben.
Bij mijn volgende bezoek aan Madrid was er iemand uit mijn groep die graag naar een
stierengevecht wilde. Amper nagedacht riep ik ´ik ga wel met je mee´, de rest was er stellig van
overtuigd dat het niets voor hen zou zijn. Het leek me wel gaaf, eens te zien hoe het nou in z´n
werk gaat en zeker omdat ik die rondleiding had gehad in de arena in Madrid.
Ik wist al wel dat ik problemen zou krijgen met twee vriendinnetjes die er sterk op tegen zijn!
Maar dat was een probleem voor later. Eerst maar kaarten regelen! Er zit een verschil in
prijs voor verschillende ringen, ook zijn de kaarten voor de zonzijde een stuk goedkoper dan
wanneer je een kaartje koopt voor de schaduwkant.
Eenmaal op de tribune begon ik me toch af te vragen waar ik aan was begonnen. Het
begin was mooi, een soort van eretochtje door de arena met paarden, toreros (picadores,
banderilleros en matadores; ik had nog geen idee wie nou wie was en wie wat zou gaan doen.)
Hier was nog geen stier te bekennen, alles nog lief en aardig. Prima om naar te kijken dus!
Maar dan: de stier wordt binnengeroepen en de picadores op hun paard betreden de arena.
De stier wordt uitgedaagd om het paard aan te vallen maar op dat moment duwt de picador
een lans in de nek van de stier, om de bloedtoevoer naar de zware nekspier te stoppen, zodat
de stier zijn kop niet meer omhoog kan krijgen. Heel zielig! Ook voor de paarden, die zijn
geblindoekt en hebben een harnas om beschermd te blijven tegen de aanvallen van de stier.
De fase daarna is wat spannender. De ´banderillero´ heeft twee ´banderilla´s´ (stokken) in zijn
handen die hij probeert te steken in de nekspier van de stier. Deze stokken zijn ongeveer een
armlengte lang en hebben weerhaken aan het einde. Als de banderillero verkeerd steekt of
verkeerd beweegt heeft de stier kans deze persoon aan te vallen.
Ik was bij dat deel duidelijk voor de stier en heel wat mensen met mij ook! Elke avond worden
er 6 stieren gedood en helaas ging het maar 1 keer bijna fout. Terwijl de stier de banderillo
probeerde aan te vallen kwamen er allemaal mannetjes met capotes aanlopen om de stier
af te leiden. De banderillo kon niet meer zelf opstaan dus werd door zijn collegas de arena
uitgedragen. Er is een plaats voor de ´medico´, dus de banderillo is gelijk naar de dokter
gebracht. Verder hebben we niet meer gezien hoe het met hem is afgelopen.
Nog steeds wist ik niet hoe het nou precies in zijn werk zou gaan met zo´n gevecht en wat
de volgorde en procedure was van het doden van de stier. Het hele tafereel mag niet langer
duren dan 20 minuten.. Persoonlijk vind ik dat de stier met 5 minuten al lang genoeg heeft
geleden.
Bij het laatste deel komt de matador pas met die capotes, die roze en rode doeken die bij het
stierenvechten horen. Ze zeggen dat de stier kleurenblind is, het is dus niet de kleuren die hem
gek maakt maar het bewegen van de doeken irriteert de stier waardoor hij agresief wordt.
Dit is echt een vreselijk deel van het gevecht. De matador maakt de stier, die al afgezwakt is,
nog gekker dan hij al was. Ondertussen verwisseld de matador zijn zwaard en met dit zwaard
zou hij de doodssteek moeten maken. Hier heb ik de eerste keer helaas naar gekeken.. In dat
geval niet vervelend dat mijn ogen niet perfect zijn, maar helaas toch goed genoeg om haarfijn
mee te krijgen wat er had plaatsgevonden.
Een meisje achter mij begon te huilen en ook ik zat met tranen in mijn ogen te kijken naar de
gebeurtenis. Het is zo oneerlijk dat de stier niks kan inbrengen in het gevecht en hoe dan ook
gedood wordt..
Ik was redelijk van slag toen ik de arena weer verliet en snapte dondersgoed waarom de rest
niet mee wilde. Misschien als ik er van te voren wat beter over had gedacht dan was ik niet
gegaan. Aan de andere kant vind ik toch dat je het een keer meegemaakt moet hebben. Ik ben
straks 9 maanden in Spanje geweest, heb zoveel gewoontes meegemaakt, dit is er toch 1 van...
Lizzie Lommerse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten